15 juni 2007

Deze is gepubliceerd in Eva Magazine van herfst 2007, hieronder staat hij in originele versie.:

Ik sta in de supermarkt achter iemand die zijn kar heeft volgeladen met
vlees, koekjes, chips, aardappelen, snoep, frisdrank, en ga zo maar
door. Maar ik bespeur geen groenten en geen fruit. Tenzij je de
frisdrank als fruit aanziet, en de ketchup als groente.

Wit brood, koekjes van grote merken, die zich baseren op de meest
geraffineerde vorm van suiker, zelfde voor frisdrank, wasproducten
zonder eco besef, niet gerecycleerd wc papier, en zo enorm veel plastic
verpakkingsmateriaal.

Vier jaar geleden zou ik waarschijnlijk kwaad geworden zijn, omwille van
de verspilling van energie en levende wezens. Maar ik besef ondertussen
dat kwaadheid toch niks uithaalt.

De kwaadheid heeft plaats gemaakt voor verwondering. Verwondering, ik
geef toe, nog steeds deels uit onbegrip. Als je twaalf jaar veganist
bent, verlies je voeling met "je hebt vlees nodig" en "het is zo
lekker".

Verwondering over het gegeven dat een menselijk wezen, in al zijn
waarde, totaal geen voeling heeft met iets wat in jouw leven centraal
staat.

Mededogen.

Mededogen voor dieren, maar ook voor mensen, via de natuur, via hun
gezondheid, via het leefmilieu, waar jij, kinderloos, meer om lijkt te
geven, dan zij, met hun kar vol geprocessde etenswaren.

Geen voeling hebben met t gegeven dat deze kar eigenlijk staat voor een
"met behulp van heel veel energie alle voedingsstoffen uit dit voedsel
te halen".

Nu, er zijn natuurlijk wel meer dingen waar ik geen voeling mee heb,
zoals postzegels verzamelen, of elke week in een tribune gaan staan om
mijn plaatselijke voetbalploeg aan te moedigen.

En het is bijzonder pretentieus te denken dat ik weet wat goed is voor
die persoon, die zich hult in een mantel van vanzelfsprekendheid, en
daarin volledig gesteund wordt door de directe omgeving, voor zijn
kinderen, en hun toekomst, laat staan de volledige mensheid.

Of niet dan?

Het is aan mij om af te rekenen, en ik bedenk dat ik mijn
boodschappentas weer maar eens vergeten ben.