jeugdhuis

"Ben je hier voor deze band?"

Ik kijk opzij. Een meisje of een vrouw, de vodka in me laat me niet meer toe het onderscheid te maken, kijkt naar me, wachtend op een antwoord.

Ik kijk eens naar mijn vriend die naast me zit, die trouwens de reden is van mijn aanwezigheid, want hij kent de volgende band, want hij, de band, is de zoon van een vriendin van hem, mijn vriend. Er is geen enkel teken van herkenning en als ik goed kijk, kijkt ze naar mij en niet naar hem.

Ik probeer me de vraag te herinneren. Dat gaat verbazend vlot, dus neem ik nog een slok uit mijn flesje. Het is een colaflesje, maar er zit wel vodka in. Regels zijn regels, ook in een jeugdhuis. Jeugdhuizen serveren geen sterke drank, en dus breng ik die zelf mee.

Het regent vandaag. Het zijn eigenlijk de eerste echte koude nachten dit jaar, tot nu viel het echt wel mee, maar vanavond is het koud, nat en winderig.

Het meisje of de vrouw kijkt nog steeds naar me.

"Mijn maat is de vriend van de moeder van de band."

Zeg ik. En ik slik. Want ze kijkt me heel vreemd aan. Terecht waarschijnlijk.

Eigenlijk was ik hier deze avond al eens gepasseerd, maar dan buiten. Op weg naar de plaats waar het optreden eigenlijk ging zijn, alleen hing er daar een bordje dat het hier was. Eén keer de truuk met de colafles en de vodka later was dat al veel minder een probleem.

Ondertussen is de band begonnen. Een gastje van een jaar of veertien, en je hoort wel dat hij iets kan, maar er ontbreekt iets. Het is ook niet echt mijn ding.

"Vind je het goed?"

Probeert ze nog eens. Ik kijk naar haar decoleté. Ik hou niet van kleine borsten.

Ik kijk haar aan, maar heb dat blijkbaar niet luidop gezegd. Ik kijk nog eens, maar de vodka laat me niet toe te bepalen of die borsten eigenlijk wel klein zijn. Ik laat het gewoon zo.

"Je hoort wel dat hij iets kan, maar er ontbreekt iets. Het is ook niet echt mijn ding."

Ik leg haar uit dat ik zelf ook muziek maak en via een paar kronkels dat ik dat voor mezelf doe en niet voor een publiek. Zij vertelt me dat ze van gitaar gaat overschakelen naar piano, omdat dat simpeler is.

Wat ik niet begrijp, maar ook dat laat ik gewoon zo.

We babbelen verder, over muziek en over de éénmaligheid van dingen. Ik weet niet meer wat er precies gezegd is, maar dit was ongeveer het laatste wat zij zei:

"Als Nick Drake erkenning had gekregen, was het misschien allemaal anders gegaan."

"Als hij erkenning had gekregen, was het hem misschien vergaan zoals Kurt Cobain, dan was hij misschien ten onder gegaan aan de druk. En misschien is zijn werk nu beter en beter geworden doordat hij steeds bleef groeien op zoek naar erkenning. Wat ik maar wil zeggen, is dat je maar één keer, en op één manier van punt A in de tijd naar punt B in de tijd kan."

"Jamaar, dan toch vind ik het spijtig. Als hij erkenning had gekregen, was het allemaal veel beter gegaan, dan was hij langer blijven leven."

"Tja, dan zijn we het daarover niet eens."

Ongemakkelijke stilte. Ik kijk haar aan.

"Ik ben Peter."

"Chantal."

Ze gaat naar het toilet en in plaats van terug naast me te komen zitten, gaat ze langs de andere kant van haar vriendin zitten. Ik vraag die vriendin of ze nog mee op stap gaan, maar ze blijven waarschijnlijk voor de volgende band, waarvan de zangeres een vriendin van hen is.

De volgende band begint en we vertrekken. Zonder hen.

Spijtig, want het is wel leuk aangesproken te worden.