pompoen

Ik ben negen. Elf. Veertien misschien. Gaan kinderen van veertien nog met hun ouders mee? Ik in ieder geval wel.

Ik zit aan tafel bij mijn grootmoeder.

Je moet weten dat ons gezin in Antwerpen woont. Het geeft overigens een behoorlijk schizofreen gevoel je ouders thuis in het West-Vlaams bezig te horen en van zodra je buiten komt, je ondergedompeld wordt in de zoetgevooisheid van het plat Antwerpse accent. Mijn grootvaders heb ik nooit gekend. Eén van hen is gestorven toen mijn moeder 22 was. De andere toen hij terugkwam van te gaan kijken naar een wedstrijd van Club Brugge. Ik was toen één jaar oud. Ik ben nog steeds niet echt een fan van Club Brugge. De meeste van mijn nonkels wel.

Mijn grootmoeders wonen op een straat van elkaar in Rumbeke, tussen Roeselare en Izegem. In het midden van het West-Vlaamse nergens. Heel ver van Antwerpen.

En dus trekken wij met het volledige gezin, om de twee weken, naar Rumbeke. Van zaterdag tot op zondag. We overnachten bij de moeder van mijn vader.

De moeder van mijn vader kan heel goed koken en bovenal goed taarten bakken. Haar carré-confiture zal één van de jeugdbeelden zijn die ik ga meenemen tot op de bank onder de lindeboom. U weet wel, wanneer ik grommelend mijn omgeving ervan probeer te overtuigen dat vroeger alles beter was.

Alles, behalve het hokkaido seizoen.

Zowel mijn vaders enige broer als mijn vaders moeder hebben in de tuin pompoenen staan. Maar niet zomaar pompoenen: hokkaido's. Om één of andere reden is dat heel bealngrijk. Men spreekt niet over "pompoenen", het gaat over "hokkaido's".

En die dingen worden verdomd groot en zijn met verdomd veel. En dus was er tijdens het hokkaido seizoen, heel veel hokkaido te eten.

Ik zit aan de tafel van mijn grootmoeder. En het is hokkaido-seizoen.

Nu kan mijn grootmoeder, naast lekker koken, ook heel creatief zijn in de keuken.

En dus kregen wij de voorbije weken al hokkaido-soep, hokkaido in blokjes die een klein beetje gebakken waren als aperitief. Hokkaido-mousse. Hokkaido met een slaatje en hokkaido met een sausje. Hokkaido gekookt en hokkaido gestoofd. Hokkaido, zoals ik al zei, gebakken en hokkaido gemarineerd. Hokkaido in fritjes en hokkaido in blokjes gefrituurd. Hokkaido in ovenschotels en hokkaido in dressing. Hokkaido in kleine stukken en hokkaido in grote stukken. Hokkaido in schijfjes, hokkaido in partjes, hokkaido in niet-gefrituurde blokjes, hokkaido in flinterdunne plakjes, hokkaido in reepjes, hokkaido in bolletjes. Hokkaido meegebakken met het vlees en hokkaido meegebakken met de vis. Hokkaido-stoemp en als ze hadden gekund, had ze ze ook gewokt en gestoomd, maar dat was toen de gewoonte nog niet. En al zeker niet in the middle of de West-Vlaamse nowhere.

Ik zit dus wederom aan de tafel van mijn grootmoeder. Ik vraag me dus vol afgrijzen - en ook wel een zekere nieuwsgierigheid - af wat er vandaag met die vervloekte hokkaido's zou gebeurd zijn.

Niets van dit alles vandaag.

Champignonroomsoep. Met kroutons.

Erwtjes, worteltjes met een klein beetje ajuin. Blinde vinken. Aardappelen. Saus van het vlees.

Ik hou even mijn hart vast voor de taart, maar er blijkt gewoon kaastaart gemaakt te zijn. En carré-confiture.

De volgende maaltijd passeert, ik voel nog wel een zeker wantrouwig gevoel, maar dat blijkt niet terecht. Ook 's anderendaags 's morgens, geen hokkaido's te bespeuren. Tegen de middag ben ik er gerust in: het hokkaido-seizoen is weer eens gedaan, we zitten weer safe tot volgend najaar.

Het middagmaal passeert zonder een spoor van hokkaido's. De carré-confituurkes smaken voortreffelijk.

Tegen de vooravond vertrekken we. Valiezen worden ingeladen, kinderen worden op achterbanken geïnstalleerd.

En net voor we vertrekken komt mijn grootmoeder af met de twee grootste hokkaido's van het jaar, geeft die door de achterruit door aan mij, en zeg: "hier, omdat jullie er altijd zo met smaak van gegeten hebben, heb ik de twee grootste bewaard woor jullie. Mama zal er deze week wel iets lekkers van maken..."

Ik heb daarna meer dan tien jaar geen pompoen meer gegeten.