brico

Zondagmorgen, tien voor negen, Aalst, parking van de plaatselijke brico.

Wij hebben gisteren de hele dag lopen prutsen en vloeken op een badkamermeubel voor in het nieuwe huis van mijn zus en zijn hier nu om een andere plank te kopen. Anders ging het gewoon te ingewinkeld worden. En naast die plank nog wat van die dingen zonder chemisch anker (look it up). We zitten in de auto, want de brico gaat pas open om negen uur.

Wij zijn mijn schoonbroer en ik.

De andere klanten die te vroeg zijn en aan de brico staan te wachten slaan werkelijk alles. De helft van hen heeft op de voorarm zo'n zelfgemaakte tattoo van een slang of een vrouw met ontbloot bovenlijf. Of beide, innig verstrengeld. Eén van hen heeft blonde meshen en draagt een trainingvest van de plaatselijke voetbalploeg, Eendracht Erembodegem. Hij rookt. De meesten roken. De meeste van hun wagens hebben stickers die één of andere vorm van tuning voor moeten stellen maar daar steevast jammerlijk in falen voor het oog van iedereen die ook maar een fractie afweet van tunen. We denken aan racestrepen, met tape afgeplakte lichten en dergelijke. Het is alsof die brico, 's morgens rond openingsuur alle mensen die normaal rondhangen op kermissen aantrekt. En allemaal willen ze blijkbaar zo snel mogelijk in de brico binnen, want hoewel het koud is, staan ze allemaal met de kar in de aanslag klaar aan de ingang.

Er komt nog een man met een bleke kostuumbroek (die dat toch net weer niet een kostuumbroek blijkt te zijn), een donkergrijs jasje met een blauwe bies erin, een wit hemd en en zwart-wit geblokte das die gemaakt is in één of andere blinkende stof. Als je er in één oogopslag naar kijkt, voel je dat er iets mis is, maar het is pas als je goed kijkt, dat je ziet je dat die man een verdienstelijke poging heeft gedaan in het jammerlijk mislukken. Om naar de brico te komen.

Op te maken uit de verschillende bewegingen en het gegesticuleer, vermoeden we dat het merendeel van de conversaties gaat over het feit dat de deuren niet opengaan en dat het nog net geen negen uur is. Er worden schouders opgetrokken en sigaretten gerookt.

In de wagen naast die van ons zit een normaal geklede man, met een normaal geklede dochter, net als ons te kijken, zonder de wagen uit te komen.

Op de eerste verdieping boven de winkel staat de gerant naar beneden te kijken. Hij kijkt meewarig.

De zon schijnt, na vele maanden verdwenen te zijn, met de prille kracht van een voorjaarszon.

De menigte wordt de winkel ingezogen. Wanneer wijzelf in de winkel toekomen, hebben ze de winkel al omgetoverd tot een doe-het-zelf-zaak op gelijk welk moment van de dag: mensen die materiaal in de meest bizarre combinaties lopen te verzamelen en mensen die winkelpersoneel lopen te belagen met even bizarre vragen.

Later op de dag, om 12 uur 33 om precies te zijn - de brico blijkt om 12u30 te sluiten op zondag - staan we daar weer, aan die brico. Met een verhaal over hoe we buizen hebben die kapotgesprongen zijn en hoe die echt nog moeten gerepareerd worden...

We waren die dag bij de opening en de sluiting van de winkel.